Η τεχνική εξόρυξης των όγκων δεν έχει μεγάλη διαφορά στις τρεις μελετημένες εποχές.
Στην Αρχαία Ελλάδα, για εξόρυξη των όγκων χρησιμοποιούσαν στα λατομεία ξύλινες, μπρούτζινες και σιδερένιες σφήνες.
Στην αρχή σχεδιάζουν το σχήμα στην επιφάνεια του φυσικού μαρμάρου και μετά εμβαθύνουν το κανάλι γύρω στις τρεις πλευρές του, περίπου 15 και 20 πόντους φάρδος. Στην τέταρτη πλευρά, η οποία είναι ελεύθερη, σκάβουν τρύπες για τις σφήνες σε απόσταση 4 μέχρι 10 πόντους η μια από την άλλη.
Στην αρχαϊκή εποχή, για την εξόρυξη μεγάλων όγκων παράλληλα με τις σφήνες χρησιμοποιούν και το κοπίδι, με το οποίο βοηθούν χτυπώντας μέρος ανάμεσα σε δυο σφήνες. Έτσι, τα κρύσταλλά του μερμάρου ελευθερώνονται πιο εύκολα και η κοπή είναι σχεδόν ίσια. Αυτή την τεχνική συναντάμε στα αρχαία λατομεία της Θάσου, όπως στην Αλυκή, στο Φανάρι, στην Ακρόπολη, καθώς και στην Νάξο και Πάρο και σε ένα παράδειγμα στην Εύβοια.
Στην Ελληνιστική και Ρωμαική εποχή, η τεχνική εξόρυξης έγινε πιο απλή, γιατί χρησιμοποιούν μόνοσφήνες στην ελεύθερη πλευρά του μαρμάρου, το οποίο ελευθερώνουν από το βουνό.
Για τους μεγάλους όγκους, οι οποίοι δεν χρειάζεται να είναι ίσιοι και με μεγάλη ακρίβεια, ο αριθμός των σφηνών μειώνεται. Αυτή την περίπτωση έχουμε στην Αμαθούντα (Κύπρος), όταν χτίζεται το κλειστό λιμάνι.
Στη Βυζαντινή Αυτοκρατορία χρησιμοποιούν σχεδόν κοπίδια. Χτυπούν με το κοπίδι στις τρυπούλες, που η καθεμιά απέχει 8 πόντους από την άλλη και το ξανακάνουν τόσες φορές, μέχρι να ελευθερωθεί το μάρμαρο από τη φυσική του θέση. Φυσικά, εμβαθύνουν πρώτα το κανάλι γύρω από τις άλλες πλευρές.