Πριν αρχίσει η εκμετάλλευση του λατομείου, ήταν απαραίτητο να ξέρουν την ποιότητα του κοιτάσματος. Οι αρχαίοι λατόμοι έβγαζαν πρώτα δείγματα του μαρμάρου σε μικρούς όγκους 35-25-20 πόντων και έτσι μπορούσαν να δοκιμάσουν και αν τα εργαλεία τους ήταν αρκετά δυνατά και καλά για την εξόρυξη, και αν το μάρμαρο ήταν καλής ποιότητας.
Στο λατομείο "Βατίσιο", στην Εύβοια, υπάρχουν τα ίχνη από εξόρυξη σε μια από τις όρθιες παρόδους του λατομείου. Αυτή την τεχνική δειγματοληψίας την ξέρουμε μόνο τη Ρωμαϊκή εποχή.

*Οι δρόμοι πρόσβασης

Αυτό το πρόβλημα παρουσιάζεται σε διαφορετική προθεσμία ακολουθώντας τον εντοπισμό του κοιτάσματος.
Η εγκατάσταση δίπλα στη θάλασσα ήταν η πιο συνηθισμένη επιλογή για την μεταφορά των όγκων με καράβια. Έτσι, στη Θάσο έχουμε τα λατομεία "Σαλιάρα", "Βαθύ" και "Αλυκή", και στην Κύπρο τα λατομεία "Άγιος Γεώργιος", "Φοντάνα", "Αμμορόσα", στον Άκαμα.
Όταν τα λατομεία βρίσκονται στα βουνά, πρέπει να ανοίγονται ειδικοί δρόμοι για τη μεταφορά των μαρμάρων.
Όλα τα λατομεία δεν βρίσκονται πάντα στην επιφάνεια του εδάφους, αλλά και κάτω απ'αυτή. Τέτοιο παράδειγμα έχουμε στην Πάρο, όπου η καλή ποιότητα του λευκού μαρμάρου, ονομαζόμενου "λυχνίτη", βρίσκονται κάτω από τη γη.