Ο άνθρωπος έχοντας την ανάγκη να χρησιμοποιεί την πέτρα ως υλικό δόμησης, από τα νεολοθικά χρόνια μέχρι σήμερα προσπαθούσε με τους καλύτερους τρόπους τις τεχνικές εξόρυξης της.
Στην αρχή χρησιμοποιούσε δυνατά ξύλινα κλαδιά ως λοστούς, που βοηθούσαν να ξεκολλάνε οι μεγάλες πλάκες μαρμάρου από την επιφάνεια εδάφους, τις οποίες χρησιμοποιούσε για κάλύμματα τάφων.
Στην Αρχαία Ελλάδα, τα δημόσια κτίρια χτίζονται με μεγάλους λίθους, επεξεργασμένους με προσοχή και ακρίβεια. Οι μονόλιθες κολόνες στηρίζουν μεγάλο βάρος των χτισμάτων. Στα αρχαία λατομεία είχαν μεγάλη γνώση και ικανότητα στην τεχνική εξόρυξης.
Στην Ρωμαική εποχή, η τεχνική εξέλιξη είναι σπουδαία. η οικοδόμηση τεράστιων επιφανειών, αμφιθεάτρων, ιπποδρομιών και άλλων μεγάλων κτιρίων, μας διαβεβαιώνει ότι οι χτίστες τους ήταν πραγματικοί μάστορες. Χρησιμοποιούν πιο συχνά το τούβλο ως υλικό δόμησης, γιατί τα λατομεία, αν και είναι πολλά, δεν προλαβαίνουν να σε βγάζουν το μάρμαρο στη ζητούμενη ποσότητα. Κατασκευάζονται κτίρια με καμάρες και τρούλους.
Στη Βυζαντινή εποχή, το μάρμαρο χρησιμοποιείται πιο πολύ στους θρησκευτικούς ναούς. Τα πρώτα τους λατομεία ήταν τα απομεινάρια των παγανιστικών ναών. Χρησιμοποιούνται όλες οι καλές πέτρες σε δεύτερη χρήση.